(SeaPRwire) – Walang lihim na ang mga dayuhang katulong sa bahay sa Asya ay nakakaranas ng at , nakakaranas ng , at nakakaranas ng pang-aabuso mula sa kanilang mga employer.
Si Kartika, isang babaeng galing sa Indonesia, ay tinortyur ng kanyang employer sa Hong Kong, sinapak ng mga bagay sa bahay, pinagutasan, at pinagbawalan ng pahinga. Si Erwiana, na kaunti lamang na mas matanda kay Kartika, ay naranasan din ng kaparehong kapalaran. (Isang beses, si Kartika ay nakatali sa upuan habang nakasuot ng diaper habang ang kanyang employer ay nagbakasyon ng ilang araw.) Nagbigay ang mga korte ng bawat isa ng higit sa $100,000 sa mga mahalagang kaso noong 2017 at 2023, ayon sa pagkakasunod-sunod.
Maaaring mga espesyal ang kanilang mga kaso—sa karamihan, sinasabi ng mga grupo para sa karapatan, ang pang-aapi sa mga katulong ay madalas na hindi nareresolba at hindi sinasampahan ng kaso—ngunit ang atensiyon na nakuha nito ay tumulong upang ilawan ang ilang sistemikong problema sa isang industriya kung saan ang milyun-milyong tinatawag na “katulong” ay nakasanayan nang trataruhin tulad ng “alipin” sa loob ng dekada. Ngunit habang maayos na dokumentado ang mga paghihirap at hindi pantay na trato na hinaharap ng mga babae sa ibang bansa, mas kaunti ang nalalaman tungkol sa mga hamon na hinaharap nila pagkatapos makabalik sa kanilang bansa.
Para sa maraming mga bumabalik, gaya nina Erwiana at Kartika pati na rin ang milyun-milyong hindi nakatanggap ng pagbabayad mula sa korte, patuloy pa rin ang epekto ng kanilang panahon bilang dayuhang katulong sa bahay sa kanilang buhay pagkatapos makabalik sa kanilang bansa, na may kahulugan mula sa sikolohikal na trauma hanggang sa kahirapan sa paghahanap ng trabaho.
“Napakahabang panahon pagkatapos makabalik sa Indonesia,” ayon kay Erwiana, hindi niya maunawaan ang sarili. Bukod sa permanenteng epekto ng kanyang mga pinsala sa katawan, kabilang ang matinding sakit sa likod at kahirapan sa paghinga, siya ay lumalaban sa mga biglaang pag-atake ng hindi maipaliwanag na galit at mga paulit-ulit na panaginip.
“Ang trauma ay patuloy pa rin hanggang ngayon,” sabi ni Erwiana sa TIME. “Lalo na kapag binabalikan ko ang kuwento, o harapin ang ginawa ng aking employer. Tulad ng mga tao na nagagalit o nagsasalita nang malakas, ako ay matatakot at minsan apektado ako emosyonal.”
Si Kartika rin ay sinasabi na siya ay nahihirapan emosyonal, kabilang ang pagkontrol sa mga pag-atake sa kanyang pamilya, na lumikha ng pagkakahati sa pagitan niya at ng kanyang mga batang anak. Ang kanyang matinding pag-aalala kapag malayo sa kanyang asawa ay nakapagparalyze rin sa kanyang kakayahang makahanap ng trabaho. Dagdag pang pagkabahala ay ang mga balat na nasa katawan niya, malinaw na alaala ng kanyang paghihirap na nakapagpaubaya sa kanya na mabigla sa publiko at wasakin ang kanyang pag-asa na makipag-ugnayan muli sa mga tao.
“Ang keloid na mayroon ako dahil sa pag-abuso na iyon ay nananatili pa rin sa aking katawan, at lumalaki ito araw-araw,” sabi ni Kartika sa TIME. “Iyon ang nagpapababa sa aking kumpiyansa. Hindi ako makakapagtala ng normal na buhay panlipunan.”
Kahit ang pera na nakuha ni Kartika na bihira sa napakatinding sitwasyon noong unang bahagi ng taon, higit sa dekada pagkatapos ng pag-abuso na kanyang hinarap, ay hindi nagawa upang lunurin ang kanyang sakit. “Masaya ako na may desisyon sa aking kompensasyon, ngunit ito ay hindi nagbabago sa aking kasalukuyang kalagayan,” sabi ni Kartika. “Sinisikap ko ang pinakamahusay, ngunit honestly ay bumabalik ito madalas, ang alaala.”
Bukod sa emosyonal na pagsubok na kailangan harapin ng mga bumabalik na katulong sa bahay, mayroon din silang pinansyal na hamon: ang mitikal na pangako ng trabaho bilang katulong sa bahay—ang nagmotibasyon sa milyun-milyong babae bawat taon upang pumasok sa industriya—ay isang pansamantalang pagtatrabaho sa ibang bansa ay maaaring baguhin ang sitwasyon pinansyal ng pamilya ng mga manggagawa. Ngunit sa katotohanan, kahit na lumilikha ng bilyun-bilyong dolyar para sa ekonomiya ng kanilang bansa at bansang pinagtatrabahuhan, marami sa mga dayuhang katulong sa bahay ay nakikipaglaban sa personal na utang sa matagal na panahon, mula sa mga utang na kinuha ng kanilang pamilya sa bahay o para sa mga bayarin sa administratibo upang makapagtrabaho sa ibang bansa. Ayon sa isang 2019 na pag-aaral, 83% ng mga dayuhang katulong sa bahay sa Hong Kong ay may utang, gayundin ang 65% sa Malaysia at 34% sa Singapore.
At marami ang bumabalik sa kanilang bansa upang harapin ang mga bagong pang-araw-araw na hamon. Si Myleen Luna, isang single mother mula sa Pilipinas, ay lumipad papunta sa Qatar noong 2007 upang maging katulong sa bahay sa pag-asa na mapaglingkuran ang kanyang batang anak. Higit sa dekada pagkatapos, siya ay nakabalik sa Pilipinas na may estranghado at teenager at kakulangan ng pagkakataong makahanap ng trabaho.
Napagtanto ng 44 taong gulang na si Luna na ang kanyang edad at kawalan ng kwalipikasyon (hindi niya natapos ang mataas na paaralan) ay madaling nagiging hadlang sa pagkuha ng trabaho. “Ngayon, sinusubukan kong makahanap ng anumang trabaho, ngunit hinihingi pa rin nila ang mga sertipiko at diploma,” sabi ni Luna sa TIME noong unang bahagi ng taon, naging walang trabaho sa loob ng dalawang taon matapos bumalik.
“Ang mga katulong sa bahay ay isang espesyal na grupo ng mga bumabalik dahil sa kanilang sitwasyon,” ayon kay Jeremaiah Opiniano, punong ehekutibo ng Institute for Migration and Development Issues, sa TIME. “Ang kanilang lugar ng trabaho ay ang bahay kaya hindi sila nakakaranas ng iba pang kasanayan maliban sa tungkulin bilang katulong sa bahay.”
Ang naratibo na ang trabaho bilang katulong sa bahay ay mababang kasanayan ay lumaganap sa merkado ng trabaho—kahit na: : ang mga katulong sa bahay ay karaniwang nakakakuha, sa iba pang kakayahan, ng kasanayang pangwika at digital na maaaring gamitin sa iba pang trabaho. Ngunit ang paghahanap ng trabaho o paglikha ng kita ay nananatiling pinakamadalas na sinasabi na hamon ng 83% ng mga bumabalik na manggagawa sa Pilipinas noong 2020.
Ang ilang pamahalaan ay naglunsad ng mga programa para sa pagbabalik-buhay upang tulungan ang dating mga katulong sa bahay na simulan ang bagong buhay. Sa Pilipinas at Indonesia, ang mga bumabalik na katulong sa bahay ay maaaring makakuha ng mga utang para sa pagbabalik-buhay at mga programa sa pagsasanay sa pagtatrabaho. Ngunit ito ay nakaabot lamang sa bahagi lamang ng kanilang target na benepisyaryo: 230,000 manggagawang katulong sa bahay ang bumalik sa Pilipinas mula 2020 hanggang Pebrero 2022, ngunit lamang humigit-kumulang 3,900 na bumabalik na manggagawa ang nabigyan ng tulong hanggang sa katapusan ng 2022.
Ang mga nasa lupa ay tumutukoy na ang mga programa ay hindi tumutugma sa aktuwal na pangangailangan ng mga bumabalik at hindi naging madaling ma-access para sa marami sa kanila.
“Ang pamahalaan ay walang matagal na sustainable na programa, maliban sa pagbibigay sa kanila ng ilang pagsasanay sa pagluluto, pagnenegosyo, pagbebenta—ngunit hindi sinasabi sa kanila ang katotohanan,” sabi ni Eni Lestari, isang tagapagtanggol ng karapatan ng mga katulong sa bahay at tagapangulo ng International Migrants Alliance, “na ang merkado ngayon ay hindi na tulad noon, at ang alaala nila tungkol sa Indonesia, ay tulad ng 10 taon o 20 taon na ang nakalipas bago sila umalis sa bansa.”
“Kapag bumalik kami sa ating bansa, na nakatatanda na kami, mahirap makakuha ng trabaho, ang ating edukasyon ay hindi na tumutugma sa kasalukuyang pamantayan. Kahit ang ating kakayahang mag-adapt sa teknolohiya ay napakaproblematiko,” sabi ni Eni, na nagtrabaho bilang katulong sa bahay sa Hong Kong sa loob ng higit sa dalawang dekada bago bumalik sa Indonesia noong Hulyo. “At kaya, ang pag-access sa formal na pagtatrabaho ay halos imposible.”
Samantala, si Riza Ramirez-Flores, isang social worker sa non-profit na Blas Ople Policy Center sa Pilipinas, ay tumutukoy na maraming dating katulong sa bahay, lalo na ang mga naghanap ng trabaho sa ibang bansa sa pamamagitan ng mga hindi opisyal na paraan at hindi kinikilala sa kanilang mga bansa bilang mga bumabalik na manggagawa, ay nakakaranas ng praktikal na hamon sa pag-access ng tulong. “Ang ilan ay nakatira sa mga probinsya kung saan malayo ang mga rehiyunal na opisina ng pamahalaan mula sa kanilang mga tahanan,” sabi niya. “Para sa mga hindi dokumentado, totoo ang hamon kung saan sila makakakuha ng tulong.”
Nagkakaroon ng hindi pamilyar at hindi kaibigan na merkado ng trabaho pagbalik sa kanilang bansa—at ang katotohanan na ang trabaho bilang katulong sa bahay, kahit na may mababang sahod kumpara sa mga mamamayan ng mga bansa na kanilang pinaglilingkuran, karaniwang nagbabayad ng mas mataas kaysa sa karamihan ng mga trabaho na maaaring makuha sa kanilang bansa—marami sa mga katulong sa bahay ay nagpapasyang bumalik sa dayuhang katulong sa bahay, sa kabila ng pag-alam sa mga panganib nito.
Noong Setyembre, higit sa dalawang taon matapos bumalik sa Pilipinas at habang pinag-iisipang bumalik bilang katulong sa bahay sa ibang bansa, nakakuha ng trabaho si Luna—salamat sa mga batayang kasanayan sa computer na kanyang natutunan habang nag-alaga ng mga batang bata sa Qatar—bilang isang clerk sa isang lokal na mataas na paaralan sa Cabuyao, ang lungsod kung saan siya nakatira.
Ang pagbalik sa dayuhang katulong sa bahay ay hindi pa rin lubusang nawawala sa isip ni Luna, kinukumpirma niya, dahil sa kanya’y kumikita lamang ng bahagi ng dating sahod at walang ipon.
Ang artikulo ay ibinigay ng third-party content provider. Walang garantiya o representasyon na ibinigay ng SeaPRwire (https://www.seaprwire.com/) kaugnay nito.
Mga Sektor: Pangunahing Isturya, Balita Araw-araw
Nagde-deliver ang SeaPRwire ng sirkulasyon ng pahayag sa presyo sa real-time para sa mga korporasyon at institusyon, na umabot sa higit sa 6,500 media stores, 86,000 editors at mamamahayag, at 3.5 milyong propesyunal na desktop sa 90 bansa. Sinusuportahan ng SeaPRwire ang pagpapamahagi ng pahayag sa presyo sa Ingles, Korean, Hapon, Arabic, Pinasimpleng Intsik, Tradisyunal na Intsik, Vietnamese, Thai, Indones, Malay, Aleman, Ruso, Pranses, Kastila, Portuges at iba pang mga wika.
