Nasa Ika-Siyam na Inning ang Sports Illustrated

(SeaPRwire) –   Nagbihis ako para sa kasal ng isang kaibigan, hindi alam na patungo na ako sa aking sariling diborsyo.

Ito ay isang Sabado ng umaga noong Hunyo 2001. Naka-knot na ako ng aking necktie habang naghahanda na para sa kasal ng isang kasamahan sa Sports Illustrated na si Steve Cannella, sa Mystic, Conn. Dozens ng mga kasamahan at kaibigan, karamihan ay may overlap na Venn diagram, ay dadalo sa serbisyo, isa lamang sa isang serye ng mga pagdiriwang, pormal at hindi pormal, kung saan kami ay madalas na magkakasama upang ipagdiwang ang aming kasamaan at magandang kapalaran. Kami ang masiglang mga lalaki…

Sa tumpak na 10 a.m., tumawag ang telepono (hindi pa nakatalaga bilang isang “landline”). Ang tumawag ay si Bill Colson, ang managing editor ng SI. Sa kanyang kaunting salita at pag-unawa, ipinagbigay-alam niya sa akin na ako ay tinanggal. At nahihiyang idinagdag: “Enjoyin mo ang kasal.”

Fast-forward sa Biyernes na ito, lumabas ang balita na ang SI ay pinapatay – ilang empleyado agad na tinanggal, ang natitira sa loob ng 90 araw – sa epekto ay pinutol ang supply ng isang journalistic enterprise anim na buwan bago ang ika-70 kaarawan nito. Ang kasalukuyang staff, kasama si Cannella, na nagsilbing Editor-in-Chief, ngayon ay nakatagpo sa sarili sa parehong posisyon na ginawa ko noong araw na iyon. Gaya ng maraming dating mga staff ng SI.

Walang trabaho, sigurado. Pero dinadala rin. Ang mga biktima ng pagnanakaw ng pagkakakilanlan. Para sa sinumang nag-spend ng malaking bilang ng taon sa magasin, lalo na ang kanilang formative years, natural lamang na tanungin: Sino ako nang wala ang SI?

Ngayon, gayunpaman, para sa unang pagkakataon mula 1954, ang mga tagahanga ng sports o journalism, o pareho, ay dapat tanungin: Sino kami nang walang SI?

Sigurado, ang sports sa Amerika ay umiiral bago pa man ilunsad ang magasin noong Agosto 16, 1954. Ang New York Yankees ay nagtapos ng 57-0 (hanggang ngayon ang tanging walang talo na koponan sa kasaysayan ng propesyonal na baseball) at kahit kailan ay hindi nabigyan ng commemorative issue. Gayunpaman, habang lumaganap ang sports sa nakalipas na pitong dekada mula popular na libangan tungo sa walang humpay na pakikialam sa buhay Amerikano—ang nakaraang araw ng Pasko ay nakita ang hindi makatuwirang halaga ng parehong basketball at football action—ang sariling inilatag na mandato ng SI ay mag-usap tungkol sa pagkahumaling at maging isang mapanuri ngunit obhektibong tagamasid. Upang isalaysay, ngunit din upang maging isang konsensya.

Para sa halos lahat sa amin na lumitaw sa masthead, ang aming umbilical na koneksyon sa Sports Illustrated ay nagsimula taon bago pa man ang aming opisyal na petsa ng pagsisimula. Pag-subscribe sa magasin bilang bata. Inaasahan ang iyong kopya na darating sa Lunes; masaya kung darating ito nang maaga sa Huwebes; ibinibigay ang isang masamang tingin sa kartero kung ipapakita ito, nababali, sa Sabado. Pagdadagdag sa pinakabagong issue sa iyong koleksyon, palitan ang pagkakalagay bawat 10 o katulad na linggo, upang ang iyong stack ay hindi matumba. Pag-cut at pag-tape ng mga paboritong mga cover at larawan sa iyong closet door. (Isang kaibigan kong kolehiyala ay dala ang kanyang buong SI-nabuo na Rickey Henderson na collage kasama niya sa dorm.) Pagtawa sa partikular na matalino na mga linya, tulad ng sa isang kuwento tungkol sa Olympic track at field judges: “Ito ang mga kaluluwa na panahon ng mga pagtatangka ng mga lalaki.”

Alam natin, ikaw kasi. Alam natin na ang SI ay mas matalino at mas magaling at mas nakatuon sa piniling landas ng interes kaysa sa anumang iba pang magasin sa puno ng rack. Alam natin na upang marinig ang isang tao na umuulit ng “Ang Swimsuit Issue!” pag marinig ang mga initial na “SI” ay malamang hindi pa nababasa ang isa sa mga kuwento nito. Isang malinaw na palatandaan, tulad ng isang nagpanggap na masugid na biyahero na narinig ang “New York” at masayang tumutugtog ng “Times Square!”

Pagkatapos, bigla, maging bahagi ng staff? Upang maging 23 taong gulang at ang iyong boss na si Jane “Bambi” Wulf ay pumasok sa iyong opisina at sabihin, “Ikaw ang tsasahin si [Rick] Reilly’s ‘Point After’ ngayong linggo. Tawagan mo siya.” Ako na magsasalita kay Rick Reilly?! Ito ba ang langit, Ray?

Hindi, ito ay ika-18 palapag ng Time & Life Building. (Noon, ang Sports Illustrated ay kapatid na kompanya ng TIME, parehong mga titulo na nakaupo sa ilalim ng media corporation na Time Inc., itinatag ni Henry Luce at Briton Hadden, dating editors ng TIME.)

Pagkatapos mawala ang thrill ng aktuwal na pagiging bahagi ng koponan, pagkatapos ng pisikal na kapanatagan ng pagtagumpay sa isang probationary period at pagdagdag sa masthead, ang susunod na tuktok ay ang pagkamit ng isang paboritong byline.

Bago ang pagdating ng internet, ang mga pahina sa Sports Illustrated ay tulad ng mga mura ngunit mahirap makuha na mga apartment sa Manhattan: masyadong kaunti, at maraming tao ang nag-aagaw para dito. Kami ang mga batang reporter ay malalim at masakit na nakatuon sa parehong aspeto ng analogiya.

Ang tagapag-gatekeeper para sa mga batang reporter sa mga sinaunang araw ng huling dekada 80 at simula ng dekada 90 ay isang editor na si Myra Gelband. Siya ang nangasiwa sa bahagi ng “advance text” ng magasin, mga kuwento na karamihan ay tumatakbo lamang sa mga issue para sa subscriber (laban sa newsstand), at lamang para sa mga subscriber sa mayayamang zip codes. Ang pinakamahusay na pagkakataon ng isang reporter para sa isang kuwento na tumakbo ay sa advance text, kaya…

Doon ako nagpapatuloy, nawawala. Bigla akong nararamdaman tulad ni Sam Elliott sa huli ng The encomia—pati na rin ang mga post-mortem at pagturo ng daliri at maraming mga mahalagang alaala—ay nagsimula na nang malakas. At habang hindi buong staff ng SI ay tinanggal noong Biyernes—ang magasin ay lamang, gaya ng sabi ni Miracle Max, “halos patay”—tunay itong nararamdaman bilang kung ang mga manunulat at tagagawa (“editors” ay sobrang nakaraang siglo, palatandaan) ay kinukuha ang kanilang huling pag-atbat sa ika-siyam na inning na nasa likod ng 12 runs.

Nakita natin ang pagpatay na iyon na naganap sa panahon ng tunay, sa social media at sa mga headline: mula sa pagbenta ng Time Inc. ng SI noong 2018 sa Meredith Corporation (kasunod na pagtatanggal ng trabaho), pagkatapos sa Authentic Brands Group (higit pang pagtatanggal ng trabaho), pagkatapos ay isang licensing na kasunduan at alon pagkatapos ng alon ng pagbabawas at pagpapatay at, ang pinakabago, ang parang isang malaking laro ng Russian roulette, na ang huling kamay ng mga empleyado ng SI ay nakatago sa gitna.

Nakaraang linggo, nakausap ko ang isa sa aking paboritong tao, dating senior writer ng SI na si Austin Murphy, tungkol sa darating na kamatayan ng aming minamahal na lugar ng trabaho. Si Austin, sa paraan, ang tumawag sa akin ilang araw matapos akong tanggalan ng trabaho noong 2001 at, sa kanyang katangiang mapagbiro na paraan sabi lamang: “John? Si Austin. Mas mainam ikaw kaysa sa akin.”

Sa wakas, naguusap kami, at sinabi ni Austin na ang mga huling araw ng SI ay naaalala niya ang isang linya mula sa The Sun Also Rises. (Ilang manunulat ng sports ngayon ay nag-quote ng Ernest Hemingway nang walang pag-aalinlangan?) “Tinanong ng isa sa mga character—hindi ko matandaan kung sino (Mike)—paano siya nabankrupt,” sabi ni Austin. “Sagot niya, ‘Dalawang paraan. Unti-unti, at pagkatapos ay bigla.'”

Ang parehong bagay ay masasabi sa Sports Illustrated.